Je bent nooit écht voorbereid

Je bent nooit echt voorbereid. Dus je kunt maar beter beginnen!

Hoe ik me voorbereidde voor de Spartan Race

Deze maand reisde ik af naar Maastricht. Om mee te doen aan de Spartan Race. Een fantastisch idee van maanden eerder. Toen het lekker koud weer was. De afgelopen maanden heb ik braaf hardgelopen en in de sportschool getraind. Twee weken ervoor liep ik zonder moeite en in een hoger tempo dan ooit 13 kilometer. Het trainen met gewichten ging ook prima. Ik dacht er helemaal klaar voor te zijn. Al snel zag ik dat het warm ging worden. Ik kocht nog even de juiste kleding in en een cap. Nu móést het toch echt gaan lukken.

Maar … alles ging toch anders

En toen ik er was, helemaal voorbereid en ingesmeerd met factor 50 (drie keer achter elkaar) … ging alles toch anders. Binnen 5 kilometer won er maar één iemand die dag: de zon. Wat een enorme hitte. Na 5 kilometer waren we nog niet halverwege en ik vroeg mij af hoe ik dit toch zou redden. Oftewel: hoe goed voorbereid je ook bent, je bent er nooit echt klaar voor.

Een Duitse engel en een gouden zet

Mijn Spartan Race liep gelukkig goed af. Ik vond een engel! Een Duitse engel in dit geval. Zij was uit Duitsland gereisd om mee te doen en had het ook zwaar. We besloten alle steile hellingen op tempo te wandelen en alles wat afliep te rennen (en daar dan weer mensen in te halen). Het bleek een gouden zet. Ook was zij een ervaren rot en ze zorgde ervoor dat ik door de obstakels kwam waar ik normaliter 30 strafburpees voor had moeten doen. Het bespaarde mij minimaal 120 burpees. Ik ben haar eeuwig dankbaar. De moraal van het verhaal: je bent nooit echt voorbereid – dus je kunt maar beter beginnen!